Sahrada bir geceydi. Mekke'li tüccar bir Yahudi, gökyüzünde yeni bir yıldızın doğduğunu gördü. Ertesi sabah koşarak Kureyşlilerin meclisine geldi ve heyecanla sordu:

- Ya Rab! Bunun sadrında olan gereksiz sıfatı [göğsünde bulunan kötü sıfatı] ve illeti [hastalığı] çıkarıp, onun yerine iman ve hikmeti ver.

Ben bir kelam biliyorum ki, eğer bu kimse onu söylese, kendisindeki bu hâl gider.

O sırada vahiy meleği Cebrâil geldi ve Peygamber aleyhisselâm’a şöyle bir haber getirdi:

Mahşerde bütün peygamberler ‘Nefsî, nefsî!’ derken de yine ‘Ümmetî, ümmetî!’ diyeceğim.

Peki, bu kadar sevgiyi bir tek kalbe nasıl sığdırıyorsun?

Eğer yalancı bir peygamber isen, senden kurtuluruz diye düşündük. Gerçekten hak bir peygamber isen zaten bu zehir sana zarar vermez

Kıyamet gününde o adamın söylediği bu tevhid kelimesinin kıymet ve büyüklüğünden dolayı sana kim yardımcı olacak?

Allah´ım, Sen çok affedicisin, çok cömertsin, affetmeyi seversin. Beni de affeyle.

Ümmetini hizmet ettirip kendi istirahata dalan bir idareci olmak istemem. Allah, kendisini Müslümanların içinde farklı muameleye tâbi tutanları sevmez.

Peygamber aleyhisselâm da: “Olduğun yerde dur ve kimsenin bize ulaşmasına fırsat verme!” buyurdular.

Peygamber Aleyhisselam, Hz. Aişe’yi kasd ederek: “Onu da çağırıyor musun?”

“Hayır, artık bu bahçe bizim değil, şu andan itibaren Medine fukârasınındır” dedi

Her kim, Allah’ın rahmeti, Allah’ın rızkı ve Allah’ın lütfu ile üzerimize yağmur yağdı dediyse; işte o, Bana iman etmiş oldu

“Şimdi Cebrail bana geldi ve Allahu Teâlâ’nın ‘Kullarıma haber ver; şüphe yok ki, Ben affı ve merhameti bol bir ilahım’ buyruğunu getirdi.”