Empati diye bir görev vermiştir insana Yaratıcısı. Güzel ama zor bir görevdir bu. Kızılderililer yapmış en güzel tarifini: “Bir başkasının ayakkabılar (..)

Hepimiz varlığımız görülsün isteriz. Hem sosyal ilişkilerde hem de rollerimize ilişkin tüm sıkıntılarda görülme arzusunun tezahürlerini okuyabiliriz.

Said Nursi’nin yazdığı metinler için “kalbime ihtar edildi," ben yazdım yerine “bana yazdırıldı” demesi ne demek?

Her zaman Allah’ın bizden ne beklediğini bilmek isteriz. Öğrendiğimizde ise üstesinden gelemeyiz.

Herkesin kolay kolay başaramadığı, ya bir tarafa ya diğer tarafa kaydığı bir noktada, milim eğilmeden dimdik duruyorsun.

Pek hoşlanacağın bir dünya tarifi değil, farkındayım. Baksana, bu dünya denilen yanar döner alemin, lezzet yeri olmadığını duyunca kaşların çatıldı, yüzün limon yemiş gibi ekşidi. Boğazına kılçık batmış gibi durma öyle.

O unutmaz bir kalbin kırılışını. Nankörlüklerimizi. Bize verdiği görevleri terk edişimizi. Gelmiş geçmiş tüm sömürülmüş alın terlerini. Her türlü ihlali.

Bir tane de değil, doğduğundan beri hem sol hem sağ yanına yuvalanmış iki derin yarayla yaralısın. İstersen, varoluşuna mayalanmış iki yara da diyebilirsin sen buna.

Nasıl bir hayat yaşamalıyım? Hangi yaşam biçimi en doğrusudur? Her insanın yakasına yapışan elzem sorulardır bunlar. Peki cevabı nerede bulacağız?

Arz, âlemin kalbiyse, arzın da bir kalbi vardır. O da topraktır. Rahmetin arşı su ise, arzın kalbi olan toprak da hayat ve ihyanın arşıdır.