Eğer aklınızı yitirmemişseniz bir hastane koğuşunda gereğinden fazla bir gün bile kalmak size ağır gelir.

Köyde pek namazı niyazı olmayan Ali Mahmut diye bir köylü varmış.

Küçük bir çoban bir Cuma günü koyunları güdüyordu ki, ezanın sesini duydu. Uzaktan, köy ahalisinin birer ikişer camiye doğru yol aldığını görünce

Küçük istavrit, yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye. Önce müthiş bir acı duydu dudağında, gümbür gümbür oldu yüreği. Sonra hızla çekildi yukarıya...

Doktor, karşısına oturttuğu çocukla, büyük bir adamla konuşuyormuş gibi konuştu ve ona durumu anlattı.

“ Ben Dagar’ım. Bu atı bir daha asla göremeyeceksin Nabek!” Nabek, Dagar’ ın ardından koşmadı. Onun yerine bağırarak şöyle dedi. “

Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış.Büyüğü Halil.Küçüğü ise İbrahim...Halil, evli çocuklu.İbrahim ise bekârmış.

İçki içmezdi ama görüp de almazsa ve bu kırık şişe birine zarar verirse vicdan azabı duyacağını düşündü.

Kendini bildi bileli mor menekşeyi çok severdi. Çocukluğunun geçtiği iki katlı evin bahçesinde bahar geldiğinde mor mor açar, mis gibi kokarlardı.

Küçük çocuk, baloncuyu büyülenmiş gibi takip ederken, şaşkınlığını gizleyemiyordu. Onu hayrete düşüren şey, "Bizim eve bile sığmaz." dediği o güz