Sahrada bir geceydi. Mekke'li tüccar bir Yahudi, gökyüzünde yeni bir yıldızın doğduğunu gördü. Ertesi sabah koşarak Kureyşlilerin meclisine geldi ve heyecanla sordu:

"Ey Kureyş halkı! İçinizden, bu gece çocuğu doğan oldu mu?"

"Vallahi, bilmiyoruz!" diye cevap verdi meclistekiler. Bunun üzerine, Yahudi:

"Ey Kureyş halkı! Size söylediğim şeyi ezberleyin ve sakın unutmayın! Bu gece, âhirzaman ümmetinin peygamberi doğmuştur! Onun iki kürek kemiği arasında, üzerinde tüyler bulunan kırmızımtırak bir ben vardır!" dedi.

İşitenler bu sözlere hayret ettiler. Meclis dağıldı ve her biri evlerine döndüklerinde, ailelerine Yahudi'nin verdiği haberi söylediler. Bazılarına aileleri şöyle dedi:

"Abdullah bin Abdulmuttalib'in bir oğlu doğdu. Adını "Muhammed" koydular!"

Bu haberi duyanlar, Yahudinin evine gidip:

"Bizim içimizde bir çocuk doğdu, duydun mu?" dediler.

Yahudi:

"Ben size onun doğduğunu haber verdikten sonra mı, yoksa önce mi doğdu?" diye sordu.

"Önce doğdu!" dediler.

Kendisini Hz. Âmine'nin evine götürdüler.

Hz. Âmine'den oğlunu kendisine göstermesini istedi. Hz. Âmine'den, oğlunu alıp getirdi. Yahudi, heyecan içinde O'nun sırtını açıp baktı ve iki kürek kemiği arasındaki, peygamberlik hâtemini görünce, düşüp bayıldı. Ayıldığı zaman kendisine:

"Yazıklar olsun! Sana ne oldu?" diye sordular.

Yahudi:

"Vallahi, artık İsrailoğullarından peygamberlik gitti! Ellerinden Kitab da gitti! Bu İsrailoğullarının öldürüleceklerine ve bilginlerinin ve itibarlarınının kalmayacağına verilmiş bir hükümdür! Araplar, peygamberlikle, büyük izzet ve şerefe erecekler! Ey Kureyş cemaatı! Sevininiz! Vallahi, siz, haberi doğudan batıya kadar ulaşacak bir ilerleme ve yenme gücüyle güçleneceksiniz! dedi.